ای که غصه ی مرا میخوری...

 رَوَى أَبُو هَاشِمٍ أَنَّهُ‏ رَکِبَ أَبُو مُحَمَّدٍ ع یَوْماً إِلَى الصَّحْرَاءِ فَرَکِبْتُ مَعَهُ‏ فَبَیْنَمَا یَسِیرُ قُدَّامِی‏ وَ أَنَا خَلْفَهُ‏ إِذْ عَرَضَ‏ لِی‏ فِکْرٌ فِی‏ دَیْنٍ‏ کَانَ‏ عَلَیَ‏ قَدْ حَانَ‏ أَجَلُهُ‏ فَجَعَلْتُ‏ أُفَکِّرُ فِی‏ أَیِ‏ وَجْهٍ‏ قَضَاؤُهُ‏ فَالْتَفَتَ‏ إِلَیَ‏ وَ قَالَ‏ اللَّهُ‏ یَقْضِیهِ‏ ثُمَ‏ انْحَنَى‏ عَلَى‏ قَرَبُوسِ‏ سَرْجِهِ‏ فَخَطَّ بِسَوْطِهِ‏ خَطَّةً فِی‏ الْأَرْضِ‏ فَقَالَ‏ یَا أَبَا هَاشِمٍ‏ انْزِلْ‏ فَخُذْ وَ اکْتُمْ‏ فَنَزَلْتُ‏ وَ إِذَا سَبِیکَةُ ذَهَبٍ‏ قَالَ‏ فَوَضَعْتُهَا فِی‏ خُفِّی‏ وَ سِرْنَا فَعَرَضَ لِیَ الْفِکْرُ فَقُلْتُ إِنْ کَانَ فِیهَا تَمَامُ الدَّیْنِ وَ إِلَّا فَإِنِّی أُرْضِی صَاحِبَهُ بِهَا وَ یَجِبُ أَنْ نَنْظُرَ فِی وَجْهِ نَفَقَةِ الشِّتَاءِ وَ مَا نَحْتَاجُ إِلَیْهِ فِیهِ مِنْ کِسْوَةٍ وَ غَیْرِهَا فَالْتَفَتَ إِلَیَّ ثُمَّ انْحَنَى ثَانِیَةً فَخَطَّ بِسَوْطِهِ مِثْلَ الْأُولَى ثُمَّ قَالَ انْزِلْ وَ خُذْ وَ اکْتُمْ قَالَ فَنَزَلْتُ فَإِذَا بِسَبِیکَةٍ فَجَعَلْتُهَا فِی الْخُفِّ الْآخَرِ وَ سِرْنَا یَسِیراً ثُمَّ انْصَرَفَ إِلَى مَنْزِلِهِ وَ انْصَرَفْتُ إِلَى مَنْزِلِی فَجَلَسْتُ وَ حَسَبْتُ ذَلِکَ الدَّیْنَ وَ عَرَفْتُ مَبْلَغَهُ ثُمَّ وَزَنْتُ سَبِیکَةَ الذَّهَبِ فَخَرَجَ بِقِسْطِ ذَلِکَ الدَّیْنِ مَا زَادَتْ وَ لَا نَقَصَتْ ثُمَّ نَظَرْتُ مَا نَحْتَاجُ إِلَیْهِ لِشَتْوَتِی مِنْ کُلِّ وَجْهٍ فَعَرَفْتُ مَبْلَغَهُ الَّذِی لَمْ یَکُنْ بُدٌّ مِنْهُ عَلَى الِاقْتِصَادِ بِلَا تَقْتِیرٍ وَ لَا إِسْرَافٍ ثُمَّ وَزَنْتُ سَبِیکَةَ الْفِضَّةِ فَخَرَجَتْ عَلَى مَا قَدَّرْتُهُ مَا زَادَتْ وَ لَا نَقَصَتْ.

بحار الانوار ج 50 ص 259و ...

 

ابو هاشم‏ جعفرى‏ گفت‏: یک‏ روز من‏ در خدمت‏ حضرت‏ امام‏ حسن‏ عسکرى‏ ع از شهر خارج‏ شدیم‏ آن‏ جناب‏ جلو میرفت‏ و من‏ نیز از پى‏ ایشان‏ در بین‏ راه‏ بفکر قرضى‏ افتادم‏ که‏ موقع‏ پرداخت‏ آن‏ رسیده‏ بود در این‏ اندیشه‏ بودم‏ که‏ از چه‏ راهى‏ آن‏ را پرداخت‏ کنم‏.

امام علیه السّلام رو بمن نموده فرمود: خداوند پرداخت مى‏کند. در این موقع همان طور که سوار بود خم شد و با شلاق خود خطى روى زمین کشید فرمود ابو هاشم پائین بیا این را بردار ولى مطلب را پوشیده و پنهان کن.

من پائین آمدم چشمم بشمشى از طلا افتاد آن را در کفش خود جاى دادم و براه افتادیم.

با خود فکر کردم که اگر این طلا معادل تمام قرضم بود که بهتر و گر نه طلبکار را راضى میکنم بهمین مقدار ولى باید در مورد مخارج زمستان از خوراک و پوشاک و سایر احتیاجات چاره‏اى اندیشید.

امام علیه السّلام براى مرتبه دوم نگاهى بمن نمود باز با شلاق خطى روى زمین کشید فرمود برو پائین بردار و پنهان کن این مرتبه شمشى از نقره بود آن را در کفش دیگر خود پنهان کردم مختصرى راه رفتیم امام مراجعت به منزل خود نمود و من نیز رفتم به منزل قرض خود را حساب کردم بعد شمش طلا را وزن نمودم معادل همان قرض بود بدون کم و زیاد بعد حساب مخارج زمستان را از هر جهت نمودم معلوم شد که چه مبلغ است که بدون زیاده روى و نه سخت‏گیرى میتوانم زمستان را بسر برم بعد شمش نقره را وزن کردم مطابق با همان مبلغى که من پیش بینى کرده بودم درآمد بدون کم و زیاد.