مرثیه خوانی ابن جوزی در مصیبت سید الشهداء ع
کان الرسول صلى الله علیه وسلم من حب الحسین یقبل شفتیه ویحمله کثیرا على عاتقیه ، ولما مشى طفلا بین یدی المنبر نزل إلیه ، فلو رآه ملقى على أحد جانبیه و السیوف تأخذه والأعداء حوالیه والخیل قد وطئت صدره ومشت على یدیه ودماؤه تجری بعد دموع عینیه لضج الرسول مستغیثا من ذلک ولعز علیه.
کربلاء ما زلت کربا و بلا ما لقی عندک أهل المصطفی
ما أری حزنکم ینسی ولا رزأکم یسلی ولو طال المدی
ابن جوزی ، التبصرة ج 2، صص 16-17.
رسول خدا صلى الله علیه (و آله) وسلم به قدری حسین را دوست داشت که همیشه لبانش را می بوسید او را بسیار بر دوش می گرفت، و زمانی که بر فراز منبر بود و (امام) حسین علیه السلام در مقابل ایشان راه می رفت، آن حضرت از منبر پایین می آمد (و او را در آغوش می گرفت)؛ حال اگر حسینش را می دید که شانه به شانه می شود و شمشیرها او را احاطه کرده اندو دشمنان دور او حلقه زده اند و ستوران سینه اش را لگد مال کرده اند و بر روی دستانش حرکت می کند و خون تنش جاریست ، بعد از اشک و آه، رسول خدا صلی الله علیه وآله بلند بلند گریه می کند و فریاد می زند و برایشان بسیار سخت است.
ای کربلا همیشه با سختی و بلا همراه بوده ای
اهل بیت پیامبر علیهم السلام در نزد تو با چه سختی هایی روبرو شدند
گمان نمی کنم حزن و اندوه شما فراموش شود
و گمان نمی کنم مصیبت شما تسلی یابد هر چند روزگار طولانی شود.
ابن جوزی ، التبصرة ج 2، صص 16-17
